بررسی وضعیت فقر و نابرابری در مناطق شهری و روستایی ایران طی سالهای پیش و پس از اجرای قانون هدفمندی یارانه های نقدی (1391-1381)

فقر و نابرابری، بهعنوان آسیبهای اجتماعی، چنانچه کنترل و محدود نشوند، میتوانند منجر به آسیب‌های گستردهای در سطوح خانوار و جامعه شوند، بهنحویکه حیات اقتصادی، اجتماعی و اخلاقی جامعه را مورد تهدید قرار دهند. در این پژوهش با استفاده از دادههای خام طرح آمارگیری هزینه و درآمد خانوار وضعیت فقر و نابرابری در مناطق شهری و روستایی ایران طی سالهای پیش و پس از اجرای قانون هدفمندی یارانههای نقدی، مقایسه شده است. نتایج محاسبات دلالت بر آن دارد که فقر و نابرابری درآمدی همواره در مناطق روستایی بیشتر از مناطق شهری است. طی سالهای (1388-1381) میزان فقر و نابرابری درآمدی در ایران بالا و با نوساناتی همراه بوده است. در سالهای 1390 و 1391 فقر و نابرابری درآمدی همچنان بالاست، امّا نسبت به سال 1389 (سال اجرای قانون هدفمندی یارانههای نقدی) در هر دو منطقه شهری و روستایی اندکی کاهش را نشان میدهد. در سالهای 1390و 1391 شاخص سرشمار فقر در مناطق شهری بهترتیب 3784/0 و 4022/0 برآورد شده که نسبت به سال 1389 به میزان 0371/0 و 0133/0 کاهش داشته است. همچنین شاخص سرشمار فقر در مناطق روستایی در سالهای 1390و 1391 بهترتیب 3852/0 و 4071/0 برآورد شده که نسبت به سال 1389 به میزان 0446/0 و 0227/0 کاهش داشته است.